Media społecznościowe

Tatiana Zalewska

Wraz z rozwojem technologii informatycznych przed społecznościami stanęły nowe

możliwości w komunikacji, pozyskiwaniu i tworzeniu informacji oraz dzieleniu się własną

twórczością. Niezwykle popularne stały się media społecznościowe, czyli cyfrowe portale

umożliwiające rzeszom ludzi publikowanie, komentowanie, tworzenie nowego rodzaju kultury.

Cyfrowe komunikowanie charakteryzuje się innowacyjnością, magazynowaniem treści oraz asynchronicznym ich wykorzystaniem, szeroką indywidualizacją oraz przede wszystkim interaktywnością. To internauci są autorami, jak zarówno odbiorcami treści przekazywanych przez media społecznościowe, a między tymi dwoma cyfrowymi aktorami toczy się nieustanny dialog, nieograniczony ani różnicą czasową, ani dzielącymi ich kilometrami.

Do jednych z najpopularniejszych stron z kategorii social media należy Facebook. Założony w 2004 roku portal od ponad 10 lat wiedzie prym na całym świecie - publikować swoje przemyślenia, zdjęcia mogą osoby zarówno ze Stanów Zjednoczonych, jak
i Zimbabwe. Jedynym warunkiem jest posiadanie konta oraz dostęp do Internetu. Na uwagę zasługuję również Instagram, który stał się podmiotem rozważań socjologów i psychologów - pytają oni m.in. o to, co kieruje osobami, które świadomie rezygnują ze swojej prywatności? Instagram polega bowiem na publikacji fotografii, wcześniej poddanych lekkiej obróbce graficznej. Zjawiskiem fenomenalnym jest także Twitter. Portal, na którym za pomocą 140 znaków rzesze ludzi udostępnia miliony informacji, jest skarbnicą wiedzy.

Oprócz użytkowników prywatnych, publikujących zdjęcia z wakacji czy uroczystości rodzinnych, oddzielną kategorię stanowią osoby publiczne, w tym politycy światowej klasy. Jednym z najbardziej aktywnych jest chociażby premier Wielkiej Brytanii - David Cameron. Jednakże nawet na polskim podwórku politycznym można znaleźć wielu użytkowników Twittera. Za sztandarowy przykład posłużyć może profil obecnie urzędującego Prezydenta, Andrzeja Dudy czy Kancelarii Prezydenckiej. Czemu osoby ze świata polityki decydują się na taką formę komunikacji? Przede wszystkim jest to sposób na dotarcie do dużej grupy

potencjalnych wyborców, jaką stanowią właśnie internauci. Co za tym idzie, Twitter, Facebook czy inne media społecznościowe, sprawiają narzędzie kontaktu ze społeczeństwem, są także często możliwością bezpośredniej dyskusji z politykami.

Wracając do użytkowników prywatnych, nie można zarzucić im braku zaangażowania społecznego i politycznego w social media. Świadczyć mogą o tym publikacje podczas demonstracji, czy co bardziej drastyczne, z wojny.

https://www.instagram.com/p/lW5b11O8Wm/

Protesty, które wybuchły na Ukrainie w 2013r., stały się chodliwym tematem we wszelkich mediach społecznościowych. Bezpośrednio do odbiorców trafiały zdjęcia, materiały audiowizualne, które poprzez swoją autentyczność wstrząsnęły opinią publiczną. W Internecie pojawiały się apele Ukraińców z prośbami o pomoc czy zrozumienie. Z drugiej strony do wschodniej Europy płynęły wszelkiego rodzaju gesty wsparcia i solidarności. Euromajdan stał się nie tylko sprawą mieszkańców Ukrainy, ale społeczności na całym świecie, która obserwowała zachodzące tam zmiany.

Podobnie sytuacja ma się z wojną toczącą się w Syrii. Nie jest problemem znalezienie źródeł multimedialnych opublikowanych przez Syryjczyków. Oprócz poszukiwania wsparcia, publikacja nierzadko drastycznych fotografii niesie ze sobą bardzo ważne przesłanie - ma zwrócić uwagę na brak przestrzegania praw człowieka i pogarszającej się sytuacji humanitarnej.

https://www.instagram.com/p/BEy_jTvHfsz/

Przez to, że odbiorcami informacji udostępnianych przez media społecznościowe są tzw. “zwykli ludzie”, świadomość tego, co dzieje się w innych zakątkach świata nieustannie wzrasta. Zwraca się uwagę na problemy trudne, które dotykają przede wszystkim ludność cywilną.

Bibliografia:

Mateusz Nieć “Komunikowanie społeczne i media. Perspektywa politologiczna.”
Lex : Wolters Kluwer business, Warszawa 2010
Martin Lister “Nowe media:wprowadzenie”, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagielońskiego, Kraków cop.2009